“Hissedilen doğrudur.Ben şu an Medine’mde değilim. Çanakkale’deyim. Zor durumda olan asker evlatlarıma yardım ediyorum.” :

2.Alay 1.Tabur Komutanı Binbaşı Lütfi bey’in olayını aynı taburda görevli Yüzbaşı Dr.Hikmet Arda bey naklediyor.
Savaşın çok şiddetlendiği bir esnada,stratejik mevkilerimizi teker teker kaybettiğimiz bir durumda, Binbaşı Lütfi Bey
“Yetiş ya Muhammed, Yetiş Ya Muhammed, kitabın gidiyor!” feryatları ile düşman saflarına hücum etti.Onun bu feryadı,yüreği Peygamber sevgisi ve Kur’an hürmeti ile dolu Mehmetçiğimize çok tesir etti.Onlar da aşk ve heyacan içinde, ölümüne düşman siperlerine hücum ettiler.
Neticede kaybettiğimiz yerleri geri aldığımız gibi birkaç siper de fazladan kazandık.
Peki, Peygamber Efendimiz’in bu veya buna benzer yalvarışlara cevap verdiğini nereden biliyoruz?

Yıl 1928 Cemal Öğüt Hoca hacca gider.Medine-i Münevvere’de Peygamber Efendimizin türbedarının kendisine gösterdiği aşırı hürmete şaşırır ve sebebini sorar.
Türbedar,“Türkleri sevmem için bir tek hatıram bile yeter”der ve anlatmaya başlar:
1915 yılıydı.Hindistan’dan gelen ulema bir zât Efendimizin kabri başında hıçkırıklarla ağlıyordu. Hıçkırıklar boğazına düğümleniyordu.
Sebebini sordum.
Bana Ravza’ya her gelişinde Peygamberimizle mânâ âleminde görüştüğünü fakat bu sefer Efendimizi hissedemediğini söyledi.
“Ya benim kalp gözüm kapandı, ya da Efendimiz şu an kabr-i şerifinde değil; bunun sebebini bilemediğimden ağlıyorum’ dedi.
Bir şey diyemedim. Fakat onun sözleri kalbimde ve zihnimde yer etti.
O gece Resulullah Efendimizi rüyamda gördüm. Sabahki hadise aklıma geldi.Ben sormadan Efendimiz izah etti:
“Hissedilen doğrudur.Ben şu an Medine’mde değilim. Çanakkale’deyim. Zor durumda olan asker evlatlarıma yardım ediyorum.”
İşte sizler Çanakkale’de Efendimizin yardımına mazhar olmuş bir milletsiniz.Size olan sevgimin sebebi budur” der Türbedâr…

İUR RİSALE-İ NUR KÜLLİYATINI HOLLANDACA NEŞRETMEYE DEVAM EDİYOR