SAİD ÖZDEMİR

“Vaaz kürsüsünde ders yaptık”

“1957-1958 yılları. Ankara’da Hacıbayram Camiinde sabah namazından sonra Risale-i Nur’dan okumaya başladık. Her sabah kürsüye çıkıp, ‘Şimdi Bediüzzaman’ın Sözleri kitabından ders yapacağız’ diyorduk. Böylece orada Sözler, Mektubat ve Lem’alar’ın yarısına kadar geldik. Daha sonra bu tatbikatımı Üstada anlattım. Üstad, ‘Siz de böyle yapın’ dercesine, gelene gidene bunu anlatıyordu. Bunun üzerine birçok şehirde Risale-i Nur okunmaya başlandı.

“Ankara’daki reklâm hâdisesi şöyle oldu.

Erzincanlı Refet Kavukçu kardeşe levhalara vecizeler yazdırdık. Bunları belediye otobüslerine astık, bir hafta kaldı. Garaja da astık. Garajda asılanların hâlen resmi vardır. Belediye işletme müdürü beni çağırdı. ‘Siz ne yapmışsınız?’ diye bana çıkıştı. Ben, ‘Paramızla reklam yaptık’ dedim. ‘Alın paranızı’ dedi. Levhaları istedim, vermedi. On beş sene sonra bir marangozhanede buldum. Hâlâ saklıyorum onları.

Radyoda Risale-i Nur reklamı

“Radyo ilânı da şöyle oldu. Bir reklâm pusulası yazıp Radyo Dairesine götürdüm. Oradakiler normal olarak kelimeleri saydılar. Otuz kelime vardı. Üç gün çıkmasını istedim. Vakit olarak da herkesin evine döndüğü yemek ve istirahat vakti olan akşam 7-7.30 sıralarında olmasını istedim. Bu arada bütün kardeşlere haber verdik. Üstad da dinlemek için odasından arabaya inmişti. Saat gelince spiker, ‘Risale-i Nur müellifi büyük İslâm mütefekkiri Said Nur. Sözler, Lem’alar, Mektubat, İşaratü’l-İ’caz,  Asa-yı Musa çıkmıştır. İsteme adresi: ‘PK 444, Ulus-Ankara’ diye metni okudu.

“Ertesi gün herkes yine radyo başında. Fakat saat gelip geçmesine rağmen çıkmadı. Hemen Radyo idaresine gittim. ‘Para verdiğimiz halde reklâmlarımız niçin çıkmadı?’ diye sordum.

“Radyoda 20 dakika konuşma yaptım”

“Siz bizi aldatmışsınız. Köşkten bizzat Reisicumhur telefon etti. Bizi bir güzel payladı. Paranızı alın, bir daha olmaz’ dediler. Fakat bu tek reklâmın büyük tesiri oldu. Birçok beraatlere vesile oldu. Mahkemede, ‘Efendim devlet radyosunda reklâmı yapılan bir eser nasıl yasak olur?’ diyorlardı. Hakim, Radyo Dairesinden sorunca, ‘Evet yapıldı’ diye cevap alınca beraat veriyorlardı.

“Risale-i Nurları basmak için kâğıt bulamıyorduk. Kâğıt için İzmit’e gittik. Haberini almışlar. Bize kâğıt vermediler. Tartışma çıktı, müdüre kadar çıktık, yine de alamadık. ‘Biz bu memleketin evlatlarını kurtarmaya çalışıyoruz, onlar bize kâğıt vermiyorlar’ diye çok kızdım ve üzüldüm. Deniz kenarında gezmeye çıktım. O günlerde Üsküdar Vapuru battı. Vapurda 200-300 çocuk varmış. Onların babaları Ankara’da bir mevlid okutmaya karar verdiler. Mevlid radyodan veriliyordu. Ben vaizdim. ‘Bir konuşma yapayım’ dedim. Radyo İdaresinden birisi geldi. ‘Hocam sizin konuşmanız iptal  edildi’ dedi. Çünkü Radyo İdaresi konuşma metnini görmemişti. Gelenlere, ‘Kardeşim geç kaldınız, ben başlıyorum’ dedim ve başladım. Ayrılan süre 10 dakika olmasına rağmen, 20 dakikayı geçti.

“Üstada telgrafla haber vermiştim. O da arabada dinlemiş. Ve çok sevinmiş. Hadise ertesi gün gazetelerde yer aldı. Ulus gazetesi, ‘Nurcular dün gece cihad ilân ettiler’ diye manşet attı. Daha sonra polisler bir çok arama yaptılar.

 “Kardeşim, hizmeti düşünmeyin…”

“Emirdağ’da en son ziyaretimde Üstad şu tavsiyede bulundular.

‘Kardeşim, hizmeti düşünmeyin, hizmeti en muhalife dahi Cenab-ı Hak yaptırır. Sizin düşüneceğiniz; uhuvvet, muhabbet, ittihat ve tesanüttür. En fazla düşüneceğiniz bunlardır. Bugün bize en fazla lâzım olan budur.’

“Çanta arama emri”

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

“Bir gün, İstanbul- Süleymaniye Kirazlı Mescit’teki medreseye polisler geldi. Arama yaptılar. O günler İçtihad Risalesesinin Eskişehir’de basımına hazırlık yapıyorduk. Benim çantada İçtihad Risalesinin dizgi klişeleri vardı. Eğer çantayı yakalatırsak kitapların nerede basıldığı öğrenilecek, evraklar ile malzemeler elden gidecekti. Ben çantayı arkama sakladım. Bunu polislerden birisi gördü. Çantayı aramak üzere istedi, ben arama emri olmadan çantanın aranamayacağını söyledim.

“Polis, ‘Çanta arama emri mi olur?’ dedi ise de, ben direttim. Bunun üzerine, ‘O zaman hepiniz karakola gideceksiniz’ dediler.

“Bizi İstanbul Emniyetine doğru götürdüler. Benim kucağımda çanta vardı. Kaçacağımı anladılar, diğerlerinden çok beni kontrol ediyorlardı. Bizi Birinci Şube’de en üst kata çıkardılar. Bir polise teslim ettiler. Kayınbiradere, ‘Ben gideceğim’ dedim ve üzerimdeki adres defterlerini ona verdim. Ayete’l-Kürsiyi okuyarak kapıyı açtım, hızlı adımlarla merdivenleri ikişer üçer inerek o civarda Hocapaşa Camiine girdim ve çantayı kilimin altına sakladım. Çantayı arama emri çıkararak beni aramışlar,  fakat ne beni bulabildiler, ne de çantayı arayabildiler.

“O sırada Necdet Elmas da Birinci Şube’de imiş. Emniyettekiler, ‘Şimdiye kadar buradan hiçbir siyasi suçlu kaçmadı. Görülmedik bir şey’ diye çok kızmışlar. Bunun üzerine Zübeyir Ağabeyi ve Mustafa Sungur Ağabeyi içeri aldılar.

“İki gün sonra Ankara’ya gitmek üzere otobüse bindim. Yolda kimlik kontrolü için bütün otobüsleri arıyorlardı. Konvoy çok uzun olduğundan, bizim otobüsün şoförü bir patika yola daldı ve hiç beklemeden devam etti. Orayı da Allah’ın inayeti ile atlattık.

“Sonradan Ankara’ya haber vermişler. Polisler bizim evin etrafını sarmışlar. Bend Deresi’ndeki evimizden inerken bir polis, ‘Sen İstanbul’dan kaçan maznun değil misin?’ diyerek beni tuttu emniyete götürdü. Emniyete vardığımda, ‘Seni İstanbul’a göndereceğiz, oradan istiyorlar.’ diyerek yanıma bir polis kattılar ve trenle beni İstanbul’a gönderdiler.

“Elimizden çekeceği var”

“İstanbul’a vardık. Polisin ismi İsmail’di. ‘İsmail, benim çok mühim bir işim var, ben bir saate o işimi yapayım, sen de gez, daha sonra ben gelince beraber emniyete gideriz.’ dedim.

“Polis memuru bana itimat ederek serbest bıraktı. Ben gittim işimi gördüm, döndüm, itimadı sarsamazdım. Sonra beraber emniyete gittik. Orada şerli bir komiser vardı. Beni görür görmez, ‘Senin şimdi elimizden çekeceğin var’ dedi. Ayakta beklerken o sırada birisi arkamdan bir darbe indirdi. Ben ‘Allah’ demiştim. Bütün polisler etrafıma toplanmıştı. O anda Şube Müdürü içeri girdi. Vaziyeti anladı ve müdahele etti, ‘Onun ifadesini alın, fakat kılına dokunmayın’ dedi.

“İfademi aldılar. Bir hafta kadar orada kaldım. Daha sonra askeriyeye gönderdiler.

“Neticede onlar da suçlu olmadığımızı anladılar. Beraat ettik. Şimdi Nurlar bütün âleme neşredildi. Elhamdülillahi Hâzâ min fadli Rabbî.”

(Necmettin Şahiner’in yazdığı ‘Son Şahitler’ adlı eserin, dördüncü cildinden derlenmiştir…)