Nurdanhaber – Prof. Dr. Sıtkı GÖKSU
On bir ayın sultanı Ramazana Allah’a şükür yeniden kavuştuk.
Bu ayda sahurlu olursa 16 (on altı), sahursuz olursa 24 (yirmi dört) saat bir açlığa Allah’ın izni ile dayanacağız. Bu ayda bir nevi meleklik vaziyeti kazandığımız için maddi yeme-içme ile aramıza mesafe koyacağız. Ancak manevi yeme içme konusunda en yüksek noktaya, maksimuma çıkacağız. Bu nasıl olacak?
Başta her gün bir cüz Kur’an okumak veya dinlemek, mukabeleleri takip etmekle Kur’an’a muhatap olacağız. Beş vakit namazlarınızı camide cemaatle kılmaya gayret göstereceğiz. Vaktin sünneti olan teravihleri ya yakınımızdaki camilerde veya camileri gezerek cemaatle eda edeceğiz. Küçük çocuklarımız, torunlarımız varsa onları veya mahallenin çocuklarını yanımıza alarak onları cami ile daha yakından tanıştıracağız. Ramazan ayında bütün alem, bütün Türkiye ve televizyonlar hissesini aldıkları için iftarda, sahurda güzel Ramazan programlarını dinleyip, oradan aldığımız dersleri hayata geçireceğiz. Büyüklerimize daha saygılı, küçüklerimize daha sevgili davranacağız. Akıl, kalp ve ruhumuz bu ayda doyacak. Midenin ağlamasına bedel onlar gülecekler.
Ramazan-ı Şerif, insanın şahsi hayatına baktığı cihetindeki çok hikmetlerinden bir hikmeti şudur ki:
Ramazan insana en mühim bir ilaç nevinden maddî ve manevi bir perhizdir. Ve tıbben bir perhizdir ki, insanın nefsi yemek, içmek hususunda kendi keyfince hareket ettikçe, şahsın maddî hayatına tıbben zarar verir. Ayrıca helal-haram demeyip rast gelen şeye saldırmak, adeta manevi hayatını da zehirler.
Daha kalbe ve ruha itaat etmek, o nefse güç gelir, başıbozuk bir şekilde dizginini eline alır. Daha insan ona binemez; o insana biner.
Ramazan-ı Şerifte, oruç vasıtasıyla bir nevi perhize alışır. Fani şeylerden nefsini çekerek kanaat içinde yaşamaya çalışır ve emir dinlemeyi öğrenir.
Biçare zayıf mideye de, hazımdan evvel yemek yemek üzerine doldurmakla hastalıkları çekmez.
Ve emir vasıtasıyla helali terk etmesi yönüyle, haramdan çekinmek için akıl ve hak din yolundan gelen emri dinlemeye kabiliyet elde eder. Manevi hayatı bozmamaya çalışır.
Hem insanın genel çoğunluğu açlığa çok defa düşer. Sabır ve tahammül için bir idman veren açlık, fani şeylerden nefsini çekerek kanaat içinde yaşamaya muhtaçtır.
Ramazan-ı Şerifteki oruç, on beş saat, sahursuz ise yirmi dört saat devam eden bir müddet-i açlığa sabır ve tahammül ve bir nefsi kırma ve bir idmandır.
Demek, insanlığın belasını, sıkıntısını ikileştiren sabırsızlığın ve tahammülsüzlüğün bir ilacı da oruçtur.
Hem o mide fabrikasının çok hizmetçileri var. Hem onunla ilgili çok insana ait duygular var. Nefis, eğer geçici olarak bir ayın gündüz zamanında işlere ara vermezse, o fabrikanın hizmetçilerinin ve o cihazların hususi ibadetlerini onlara unutturur, kendiyle meşgul eder, baskı altında bırakır. O diğer insani duygular, o manevi fabrika çarklarının gürültüsü ve dumanlarıyla karışık olur. Dikkatle bakışı daima kendine çeker. Yüce vazifelerini geçici olarak unutturur. Ondandır ki, eskiden beri çok veliler, Allah dostları, olgunlaşma için, az yemek ve içmeye kendilerini alıştırmışlar.
Fakat Ramazan-ı Şerif orucuyla o fabrikanın hizmetçileri anlarlar ki, sırf o fabrika için yaratılmamışlar. Ve sair cihazlar, o fabrikanın adi eğlencelerine bedel, Ramazan-ı Şerifte meleki ve ruhanî eğlencelerde lezzet alırlar, nazarlarını onlara dikerler.
Onun içindir ki, Ramazan-ı Şerifte mü’minler derecelerine göre ayrı ayrı nurlara, feyizlere, manevî sevinçlere erişiyorlar.
Kalb ve ruh, akıl, sır gibi latifelerin, duyguların o mübarek ayda oruç vasıtasıyla çok ilerleme ve feyz almaları vardır. Midenin ağlamasına rağmen, onlar masum olarak gülüyorlar.
