Bediüzzaman Kastamonu sürgünündeydi. 1936 dan itibaren altı yıl orada kalmış ve her faninin dayanamayacağı çileler ve işkenceler içinde yaşamıştı. Özellikle Avni Doğan isimli vali hem kendisine hem de o ecdat yadigarı şehre ıstırap veriyordu.

Yol ve park yapmak bahanesiyle çok değerli tarihi eser yerle bir ediliyordu. Mezarlıklar, camiler, dergahlar, tekkeler yani bütün bir tarih düşmanca yok ediliyordu.

Asil ve mübarek bir hanedanın oğlu Hilmi bey bu olanları önleyebilmek için çok uğraşıyordu.
Ama etkili zatlara laf anlatmak imkansızdı. Tahrip etmekte kararlıydılar.
Hilmi bey sonunda valiyi öldürmeye kara vermişti. Silah temin etti plan yaptı. Artık bu iş için ruhende hazırdı. Bu düşüncelerle dalgın olarak gidiyordu. Yolu Bediüzzamanın yaşadığı iki odadan ibaret evin önüne düştü. Tam o esnada bir cam tıkırtısı duydu. İrkilerek başını kaldırdı. Pencereden bakan Bediüzzaman eliyle işaret ederek onu çağırıyordu.
Hayırdır inşaallah dedi. Bu yaşlı hoca beni niçin çağırıyor ne diyecek acaba?
Merdiveni merak içinde çıktı
Bediüzzaman elinde ‘Tahmidiye’ duasını ona vererek kendisi için bundan bir tane yazmasını istiyordu.

Rahmetli Said Özdemir Ağabey’in Vefatının Sene-i Devriyesi

Bu isteğe pek bir mana verememişti. Ama kolaylıkla yapacağı bir işti peki dedi. O gece saatlerce çalışıp duayı yazdı, yazarken iç dünyası değişti. Yazıyı bitirip okuduğu zaman ise artık bir adam öldürecek değil bir karınca bile ezemeyecek haldeydi.
O zaman anladı ki duayı Bediüzzaman için değil kendisi için yazmıştı…
Artık öldürmeye değil diriltmeye talip bir NUR talebesiydi.
Daha sonra Denizli hapishanesinde Bediüzzamanla dokuz ay kaldı
Bu nasıl bir dünya idi? Bir yanda ölümüne düşmanlık eden acımasızlar diğer yanda da düşmanlarını bile kurtarmaya uğraşan ve onların günahlarına göz yaşı döken bir Allah kulu…