Çalışma ve iş yapmada, faaliyette lezzet ve saadet vardır. Bunu bir önerme olarak kabul edebilirsiniz. Ancak bu bir hakikattir.
İnsanlardan hayvanlara hatta cansızlara varıncaya kadar bir gayret, bir faaliyet hüküm sürmektedir.
Vazifelerine şevkle, gayretle koşmaktadırlar. Bir çeşit lezzetle Rabbani emirlere uymaktadırlar.
Biz kendi organlarımıza bakalım. Onların iş yapmamaları, faaliyetsizlikleri bir nevi ölümüdür.
Allah bize karşı kereminden hizmetin mükafatını hizmet içine koymuştur. Amelin ücretini amelin içine koymuştur.
Arıdan, sinekten, tavuktan tut, ta güneş ve aya kadar her şey tam bir lezzetle vazifesine çalışıyorlar.
Demek hizmetlerinde bir lezzet var ki, akılları olmadığından akıbeti ve neticeleri düşünmeden, mükemmel vazifelerini ifa ediyorlar. Yani o vazifelerde çalıştırılıyorlar.
Burada bir soru akla gelebilir. “Hayat sahiplerinde lezzet mümkündür. Cansızlarda nasıl şevk ve lezzet olabilir?”
Cansızlar kendi hesaplarına değil, onlarda tecelli eden İlahi İsimler hesabına bir şeref, bir makam, bir kemal, bir güzellik, bir intizam isterler, arıyorlar.
O yaratılıştan gelen görevlerine bağlanma, boyun eğmede, Nurların Nuru olan Allah’ın isimlerine birer akis yeri, birer ayna hükmüne geçtiğinden, nurlanır, terakki eder.
Meselâ, nasıl ki bir damla su, bir zerre kadar, çok küçük cam parçası, kendisi ışıksız, ehemmiyetsizken, temiz, saf kalbiyle güneşe yüzünü çevirse, o vakit o ehemmiyetsiz, ışıksız damla ve cam parçası, güneşin bir nevi tecelli ettiği yer olup senin yüzüne de tebessüm eder.
İşte bu örnek gibi, zerreler, atomlar ve varlıklar, mutlak cemal ve mutlak kemal sahibi olan sonsuz büyüklük ve haşmet sahibi Allah’ın isimlerine vazifesini sevenlik, işine düşkünlük yönünde ayna olmaktadırlar. O damla ve zerrecik şişe gibi gayet aşağı bir dereceden gayet yüksek bir ortaya çıkma derecesine ve nurlanmaya çıkıyorlar. Madem vazife cihetinde gayet nuranî ve yüksek bir makam alıyorlar; lezzet mümkün ve kabilse, yani hayatın genel manasından hissedar, pay sahibi iseler, gayet lezzetle o vazifeleri görüyorlar denilebilir.
Vazifede lezzet bulunduğuna en açık bir delil: Sen kendi organlar ve duygularının hizmetlerine bak.
Her biri, ferdin devamlılığı ve türün devamlılığı için ettikleri hizmetlerinde ayrı ayrı lezzetleri var. Hizmetin bizzat kendisi, onlara bir lezzetlenme hükmüne geçiyor. Hatta hizmeti terk etmek, o organın bir nevi azabıdır.
Meselâ, hortumlu sivrisinek dünyaya geldiği dakikada evinden çıkar, durmayarak insanın yüzüne hücum eder, uzun asasıyla, bastonuyla yani kan emmek için kullandığı hortumu ile vurur. Hayat suyu olan, kanı fışkırtır, içer.
Hücumdan kaçmakta, Savaş komutanı gibi hüner gösterir.
Acaba bu küçük, tecrübesiz, yeni dünyaya gelen bu mahlûka bu sanatı ve bu savaş sanatını ve su çıkarmak sanatını kim öğretmiş?
Ve nerede öğrenmiş?
Ben bir insan olarak itiraf ediyorum ki, eğer ben o hortumlu sineğin yerinde olsaydım, bu sanatı, bu vur-kaç tekniği ile yapılan savaşı ve su çıkarmak hizmetini, çok uzun dersler ve çok müteaddit tecrübelerle ancak öğrenebilirdim.
Biz doktorlar olarak hastadan kan almayı ve hastaya serum takmayı stajyer doktorlarımıza uzun dersler sonrası öğretmekteyiz.
Ayrıca bir sivrisineğin rahatlıkla yaptığı çorabın üzerinden kan alma tekniğini hiçbir doktor yapamaz.
Burada bir husus daha var. Hortumlu sivrisinek kan almak için çok ince iğne kullanır. Kanı almazdan önce orayı uyuşturur. Yani lokal anestezi uygular.
Bana diyebilirsiniz o halde ısırılan yer niçin ağrır ve kaşınır? Çünkü sivrisinek ısırmadan önce oraya lokal anestezi yaptığı için sivrisineğin oraya zerk ettiği yabancı proteinleri hassas kimselerde ağrı ve kaşıntı yapar.
İşte, ilhama mazhar olan arı, örümcek ve yuvasını çorap gibi yapan bülbül gibi hayvanları bu sivrisineğe kıyas et.
