Bilinmez bir kaderi yaşıyor, görünmez bir çizgide yürüyoruz.

Ne başlama anını tayin ettik ne de bitiş noktasını.

Yazgımız geleceğin karanlık sayfalarında yazılı.

Yaşadıkça keşfediyoruz kaderimizi!

…

Sonumuz gibi önümüz de meçhul.

Varlık çekirdeğimiz nereye düşecek?

Ne zaman filizlenecek?

Hayat gülümüz hangi iklimde açacak?

Nerede ve nasıl solacak?..

Sorular kapalı kapılara çarpıp bize dönüyor.

…

Bir zaman tünelindeyiz…

Önümüzde zifiri karanlıklar.

Kalbimizde bilinmezlerin korkusu.

Dilimizde cevapsız kalan sorular.

Gündüzler bir yana alacakaranlıklara bile hasretiz.

Nereye gidiyoruz?

Bu amansız mesele aydınlanmadıkça huzur bize haram.

…

Akıl bizi yüceltir, öz yapar âleme.

Fakat tek başına kalınca ne kadar çaresiz.

Etraf karanlıksa göz ne yapsın!

…

Nurdan mahrum kalanlar karanlığa mahkûm­durlar.

Uykuları kara haber kuşlarının çığlıklarıyla yırtılır.

Önyargı

Çelik dişli ejderler kurar rüyalarını.

Ümitleri ölümün siyah dallarında asılıdır.

Duyguları elemli bir yokluğun eşiğinde çırpınır.

Duyamazlar.

Göremezler.

Bilemezler.

…

İnananlar bir mehtabı yaşarlar.

Şafak pembesiyle uyanırlar uykularından.

Kalplerinde ümit dolu rüyaların sıcaklığı.

Gözlerinde beklenen gündüzlerin hasreti.

Seher serinliğinde dua eder, ak ellerini ak yüzlerine sürerler.

Alınlarında parlayan secde nuru dünyaları aydınlatır.

…

Dünya zindanında zor bir imtihandayız.

‘Nur’u tanıyanlar yolu bulup kurtulacaklar.

Sorumuza ancak o cevap verebilir.

Yalnız o yol gösterebilir bize.

Gözler onunla açılır, gönüller onunla dinlenir, yüzler onunla parlar.

Dünyada Nur’a yüz çevirenlerin ahirette yüzleri kara olacak.

…

Burada gerçekler mehtap aydınlığında bilinir.

Güneş aydınlığı için gecelerin bitmesi gerek.

Yıldızlar sönmedikçe güneş parlamaz.