Üstadın vefatı

Sene 1960. Üstad Urfa’da tebdil-i mekân, tahvil-i hayat etmişti. Üstadın vefatını Abdullah Yeğin Ağabey bana telefonla bildirince, telefon gayriihtiyarî elimden düşmüştü. Gözümden pınar gibi yaş gelmeye başlamıştı. Hayatımda Üstadın vefatına ağladığım gibi hiçbir şeye ağlamamıştım. Üstadın cenazesine iştirak etmek ve yetişmek için garaja koşuyordum. Bir taksi tutarak Urfa’ya âcilen gitmek istiyordum. Büyük bir telâş ve figân içinde giderken Risalelerle alâkalı Ökkeş Tiyek Ağabey karşımdan geldi.

“Mustafa, dur bakalım, nereye gidiyorsun? Bu halin nedir? Niçin ağlıyorsun?’ diye sordu. Üstadın Urfa’da vefat ettiğini, cenazesine yetişmek için taksi tutmaya gittiğimi söyledim.

“Üstad iktisatçıdır. Senin bu hareketine razı olmaz, sen Üstadın ruhu için buradan okursun, saniyesinde yerini bulur’ dedi.

“Bu söz beni tesir altına almıştı. Zira Üstadı o kadar çok seviyordum ki; onun rızasına muhalif bir halimin olmasın asla istemiyordum. Zira beni sefahet bataklığından Allah’ın lütuf ve hidayeti ile onun Kur’ân tefsiri Risale-i Nur eserleri kurtarmıştı.

“Yolumu değiştirerek her yerde rehberim olan Müftü Efendiye yine gittim. Fetvahaneye vardığım zaman hıçkırıktan bir türlü konuşamıyordum. Müftü Efendi, ‘Neyin var oğlum? Annenle mi döğüştün, babanla mı döğüştün? Niye ağlıyorsun?’ diye sordu. Bir müddet konuşamadım. Teskin olduktan sonra, ‘Üstad vefat etmiş, ben cenazesine gidecektim. Ökkeş Tiyek, bu hareketimin israf olduğunu, Üstadın buna razı olmayacağını söyledi, ben de zat-ı âlinize danışmaya geldim’ dedim.

“Ney! Eğer dersim olmasaydı şu kör gözümle o veliyullahın cenazesine de giderdim. Böyle bir evliyanın cenazesine gitmek israf olur mu?‘ dedi.

“Merhum Müftü Efendinin bu sözleri beni çok sevindirdi. Dünyayı bana bağışlasaydı bu kadar ikrama geçmezdi. Çok memnun ve mesrurdum. Hemen oradan kalkarak taksi tutmak için koştum. Tuttuğum taksi ile kısa zamanda Urfa’ya vasıl oldum.

Üstadın vefat ettiği tarihi bildirmesi

K. Maraş’a gelir gelmez yine Müftü Hafız Ali Efendiye gittim.

“Muhterem Hocam, Üstad şu elimdeki kitapta vefat edeceği yılı haber veriyor, aynen haber verdiği gibi de çıkıyor. Nasıl olur, bu gaybî bir mesele değil mi?

“Hoca Efendi bu soruma gülümseyerek şu cevabı verdi:

Siirt Tillo Meşayihinden Büyük Alim Molla Burhan Yıldırım Hoca Efendi Anlatıyor:

“Mustafa, istisnalar kaideyi bozmaz. Böyle bir velinin vefat edeceği yılı bilmesini çok mu gördün?’

“O gün ikindi namazını kılmak için Ulu Camiye gitmiştim. Müftü Efendi her zaman olduğu gibi, bu Ramazan-ı Şerifte de ikindi namazından sonra vaaz ediyordu. İkindi namazını kıldıktan sonra yine vaaz kürsüsüne çıktı, cemaata hitaben, ‘Ey Müslümanlar, dünyaya ilim ve faziletiyle şöhret salan Cenab-ı Said de gitti’ dedi. Müftü Efendi bu hitabı ile hem Üstadın ebedî hayata intikalini bildiriyor, hem de Üstadın ilmî değerini ilân ediyordu.

“Müftü Efendinin gözleri görmez olmuş, kitap okuyamaz hale gelmişti. Ben her gün fetvahaneye giderek Risale-i Nur’lardan ders okuyordum. Büyük bir heyecan ve zevkle, ‘Evet, evet’ diyerek tasvibini izhar ede ede dinliyordu.

“Bu eserlere itiraz eden, İslâm dairesinin dışına çıkar. “

“Bir gün Hasan Gürpınar ve Hasan Birbilen’le Ali Rıza Hoca Efendiyi ziyarete gittik. Bizden başka da birçok ziyaretçi vardı. Biz varınca o ziyaretçiler de dinî bir sohbet olur düşüncesi ile kalkmadılar. Ben Hoca Efendiye, ‘Hoca Efendi, bir ders okuyalım mı?’ diye sordum. Hoca Efendi çok tedbirli bir zattı. Ziyaretçiler içinde münafıklar da olabilir düşüncesi ile sükût geçti. Ben Hasan Birbilen’e, ‘Oku’ diye işaret ettim. Öğretmen Hasan Birbilen dersi okudu, ders bittikten sonra Hoca Efendi, ‘Burada kim olduğunu bilmiyorum, kim olursa olsun’ diyerek elini soldan sağa doğru salladı ve ‘Bu eserlere itiraz eden, İslâm dairesinin dışına çıkar’ dedi. Böylesine bir ilim sahibi bu eserlere meftun olursa bizim gibi iman ve Kur’ân hakikatlerine susamış kimselere durmadan bu eserleri okumak düşmez mi?”

[table id=124 /]