Atmayan nabızlarda çağıldayan kanım ben,
Cesetler üzerinde yeşeren bir canım ben.
Neslimi cellâtlara elimle teslîm ettim,
Ve şimdi “evlât” diye dövünen insanım ben.
“Dostum” deyip kurtları dâvet ettim inime,
“Postum” deyip şimdi de boğuşan aslanım ben.
Gerçek dostlar yoluna serildim, toprak oldum,
Dost görünen düşmana ebedî düşmanım ben.
Hürriyet zincirini kendi boynuna takan
Köleler ülkesinde âdetâ sultanım ben.
Fitnelerin pençesi boğazımı sıkarken
Nefis canavarını boğan kahramanım ben.
“Zaman”ı ters çevirip onu ikame eden,*
Onunla ihyâ olan bir ibnüzzamanım ben.
Devlere diz çökerten şu Sâhibüzzamân’ın
Elmas uçlu kalemle yazdığı destanım ben…
____________________________________
*İki mânâya gelir.