Hatt-ı Kuran’ı muhafaza:

Mehmet Akif kardeşimizin şevki ve risale-i nurdaki düstur ve manayı canlı tatbik edebilme arzusu bizleri de şevklendirdi. Hatt-ı Kur’an söz konusu olunca en evvel Tahiri ağabeyin gayretlerini hatırladım.

Merhum Tahiri ağabey hemen hemen bütün sohbet ve derslerinde hatt-ı Kuran’ı muhafaza etmek için ve okuma yazmasını öğrenmemiz için teşvik ederdi. Kendisi de üstadın şu gelen kısa mektubdaki emrine binaen latinceyi ne okur nede yazardı. İşte Denizli hapsinde yazılmış o mektub:

“Kardeşlerim!

Yeni hurufla yazdığınız iki mes’ele, cidden tesirini gösterdi. Birinci, İkinci, Üçüncü Mes’eleleri de yazılsa çok iyi olur. Fakat Hüsrev ve Tahirî gibi kalemleri Kur’an’a ve Kur’an hattına mahsus ve memur olmalarından bana endişe verir. Başkalar yazsalar daha münasibdir. “(Şualar s.304)

Kur’an yazısını öğrenmek için Müracaat eden kardeşlere birebir hatt-ı Kur’an öğrenmesi için alakadar olur, bir defter aldırır, defterin sayfalarının birinci satırını kendi yazar, alt tarafını sahife doluncaya kadar kardeşler yazarak doldurur ve böylece o genç kardeş de acemiliğini telafi eder, eli Kur’an hattına alışırdı. Beraber medresede kalan genç kardeşleri de kendisi bizzat günde bir iki sayfa sabah dersini müteakiben hem Kur’an ve hem de Kur’an yazısından okumasını dinler, böylece Kur’an ve hatt-ı Kur’anı okumasını fiilen öğretir, teşvik ederdi.

O zaman matbaalarda Kur’an yazısı risaleler basılmıyordu. Eski teksir mahsulü eserler de tedariki mümkün olmuyordu. Pek kalmamıştı. Merhum mustafa Gül ağabeyin yazısı güzeldi. Tahirî abi onu Isparta’dan istanbul’a davet etti. O zaman bilgisayar teknolojisi matbaalara daha tam girmemişti. Mustafa Gül abi evvela Uhuvvet risalesini sonra da, Lemalar’ı aydınger kağıtlara yazdı. Daha sonra da Mektubat’ı yazdı. Bunlar sıra ile matbaalarda basılarak neşredildi. Mustafa Gül abi daha evvel de teksire bazı risaleleri yazmış, Risale-i Nur’un bütün neşir devrelerinde yani -yazarak neşretmek, teksirle çoğaltmak ve matbaalarda alemlere duyurmak için gayretlerin içinde fiilen bulunmuş, hemen hemen bütün vasiyetlerde ismi geçen çok mümtaz bir abimizdi.

Şimdi gelelim sadedimize: yazarak nurlarla meşgul olmak hakiketen gayet zevkli ve nurani bir meşguliyettir.

Risale-i nurda yazmakla alakalı bahisleri mütalaa ederek bakarsak zahiri olarak üç mühim netice görürüz:

1- Risale-i nuru yazarak neşretmek
2- Hatt-ı Kuran’ı muhafaza etmek
3- Yazarak nurlarla meşgul olmak.

Birinci madde NUR talebesinin en mühim vazifesidir. Yazı ile alakalı ziyade tahşidat bu nokta-i nazardandır.

“Talebeliğin hâssası ve şartı şudur ki: Sözler’i kendi malı ve te’lifi gibi hissedip sahib çıksın ve en mühim vazife-i hayatiyesini, onun neşir ve hizmeti bilsin. “(Mektubat s.344)

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Mesela şu gelen ifade ve emsaline bu birinci madde nokta-i nazarından bakmak lazımdır diye düşünüyorum.

“Risale-i Nur’a intisab eden zâtın en ehemmiyetli vazifesi, onu yazmak veya yazdırmaktır ve intişarına yardım etmektir. Onu yazan veya yazdıran, Risale-i Nur talebesi ünvanını alır.”
(Kastamonu Lâhikası s.24)

Sonra…
Külliyatta çok yerlerde Kur’an yazısını muhafaza etmenin Risale-i Nur’un ehemmiyetli bir vazifesi olduğu vurgulanmıştır. Ezcümle:

…”Risale-i Nur zındıkaya karşı hakaik-i imaniyeyi muhafazaya çalışması gibi, bid’ata karşı da huruf ve hatt-ı Kur’an’ı muhafaza etmek bir vazifesi iken; has talebelerden birisi bilfiil huruf ve hatt-ı Kur’aniyeyi ders verdiği halde…”… (Kastamonu lâhikası s.77)

Hatta yeni yazıya üstadımız bidayetlerde ancak lüzumu miktar izin vermiş, ancak 1956 ‘dan sonra matbaalarda yeni yazı ile külliyetle basılmasına izin verilmiştir. Şimdi elhamdülillah devletimizin de himayesinde Kur’an yazısı inşallah günden güne umumileşmektedir. Değerler eğitiminde Hayrat Vakfı’nın gayretleri şayan-ı tebriktir. Mekteplerde ve orta öğretimde “Seçmeli Osmanlıca” ders olarak konulmuş olması da inkılapların inşallah geri sayıma geçtiğine bir emaredir.

“En evvel gençlere ait üç-dört dersin ki, -Hâfız Mustafa’ya vermiştik- el makinesiyle, mümkünse eski hurufla, değilse yeni hurufla… ((Haşiye): Risale-i Nur’un bir vazifesi; huruf-u Kur’aniyeyi muhafaza olduğundan, yeni hurufa zaruret derecesinde inşâallah müsaade olur.) Nur fabrikasının divanındaki heyet münasib görse ve hal müsaade etse, yazılsın.” (Kastamonu s.210)

“Bu defa yeni hurufla Asâ-yı Musa’yı tab’etmek niyetimiz, ihtiyarımız olmadığı halde, tecavüz vaziyeti Risale-i Nur’a veriliyor gibidir. Bu hâdisenin ehemmiyetli bir hikmeti şu olmak gerektir:

Risale-i Nur bu mübarek vatanın manevî bir halaskârı olmak cihetiyle şimdi iki dehşetli manevî belayı def’etmek için matbuat âlemiyle tezahüre başlamak, ders vermek zamanı geldi veya gelecek gibidir zannederim.” (Emirdağ s.104)

Üçüncü madde ise; okumak, dinlemek ve yazmak suretiyle meşguliyete teşvikler var:

“Her bir adam eğer hanesinde dört-beş çoluk çocuğu bulunsa kendi hanesini bir küçük Medrese-i Nuriyeye çevirsin. Eğer yoksa, yalnız ise, çok alâkadar komşularından üç-dört zât birleşsin ve bu heyet bulundukları haneyi küçük bir Medrese-i Nuriye ittihaz etsin. Hiç olmazsa işleri ve vazifeleri olmadığı vakitlerde, beş-on dakika dahi olsa Risale-i Nur’u okumak veya dinlemek veya yazmak cihetiyle bir mikdar meşgul olsalar, hakikî talebe-i ulûmun sevablarına ve şereflerine mazhar oldukları gibi, İhlas Risalesi’nde yazılan beş nevi ibadete de mazhar olurlar. Hakikî ilim talebeleri gibi, onların maişetlerini temin hususundaki âdi muameleleri de bir nevi ibadet hükmüne geçebilir diye kalbe ihtar edildi. Ben de kardeşlerime beyan ediyorum. ( Emirdağ-2 s.104)