Nurdanhaber – Ömer Sevinçgül
Peygamber Efendimizin kendine özgü bir terbiye sistemi vardı.
Bu sistemi uygulayarak yirmi üç yıl gibi kısa bir sürede misli görülmemiş bir başarı elde etti.
Üstelik bu sürenin önemli bir kısmı baskı ve zulüm altında geçti.
Eğitim, daha umumi bir tabirle söylersek ‘terbiye’ Rab isminin tezahürüdür.
Rab ‘terbiye eden’ demek.
Allah bu isminin tecellisiyle eserlerini terbiye ediyor.
Yani mahlukları noksan bir hâlden alıp mükemmel bir hâle getiriyor.
İhtiyaçlarını temin ediyor ve zararlı etkenlerden koruyor.
Elbet insanları da terbiye etmek istiyor.
Bu maksatla nebiler gönderiyor, kitaplar indiriyor.
Efendimiz de bu ilahî terbiyenin bir vesilesi.
Elinde mucizelerle dolu bir kitap var, dersini onunla veriyor.
Efendimiz, Allah tarafından tayin edilen bir mürebbi.
Bir hadiste “Ben insanlara muallim olarak gönderildim” diyerek bu vazifesini belirtiyor.
Nebevi terbiye anlayışında ‘eğitim’ ile ‘öğretim’ iki ayrı unsur değil, sımsıkı kenetlenmiş bir bütün.
Bu terbiyenin hedefi, halis müminler ve güzel ahlak sahibi insanlar yetiştirmek.
Maksadı, insanlara Allah rızasını ve ebedî cenneti kazandırmak.
Kısa sürede bu kadar başarılı olmasının bazı sebepleri var…
Biri, ‘ihlas’ hasleti.
Efendimiz bütün kuvvetini ihlasta ve hakta bilen bir rehber.
İhlas, amelin sadece Allah rızası için yapılmasıdır.
“Allah, ancak kendisi için yapılmış ibadeti kabul eder” ayeti bunu dile getiriyor.
Efendimiz bu ayetin en parlak aynası olmuştur.
Şan, şöhret, makam, mal gibi geçici seraplar peşinde koşmamış, yalnız Allah rızasını maksat yapmıştır.
Her sözünün tereddütsüz kabul edilip uygulanmasında samimiyetinin payı büyüktür.
Kureyş müşrikleri, davasından vazgeçmesi mukabilinde Mekke şehrinin başkanlığı ile beraber yığınla dünya malı teklif ettikleri zaman, haberi getiren amcasına şunu söyler:
“Güneşi sağıma, ayı da soluma koysalar, yine bu vazifeyi bırakmam!”
Dede