12 Mayıs 2005 tarihinde vefat eden (Vahşi) Şaban Akdağ ağabeyimizi rahmet dualarıyla anıyoruz… Bu vesile ile kendisinden önemli bir hatıra…

Isparta’da Üstad’la beraber kalıyoruz. Zübeyir ağabeyler Ankara’da hapishanede. Sene 1958…

Yi​ne bir kuş​luk vak​ti zil çal​dı, var​dım; ‘Ben Emir​dağ’a gi​de​ce​ğim, to​mo​fi​li ha​zır​la​yın’ de​di Üstad. ‘Pe​ki Üs​tad’ım’ de​dim. Üstad otomobile tomofil derdi. Git​tim Mah​mut’a: ‘Mah​mut, tomo​fi​li ha​zır​la. Üs​tad, Emir​dağ’a gi​de​ce​ğim, di​yor’ de​dim. Git​tik yı​ka​dık, yağ​la​dık. O zaman​lar ko​ca Is​par​ta’da üç-dört ta​ne ara​ba var. ‘Ha​zır, Üs​tad’ım to​mo​fil’ de​dim. Ney​se donu​nu giy​dir​dim, cüb​be​sini giy​dir​dim, tak​si​ye oturt​tuk, uğur​la​dık.

Biz bek​çi​yiz dersanede. Ora​da Eze​ner Ağa​bey var​dı, ‘Ağa​bey, Üs​tad kaç gün​de ge​lir?’ dedim. De​di: ‘Bu​gün gi​der, ya​rın ora​da ka​lır, ya​rın​dan son​ra ge​lir.’ ‘Ağa​bey, ben şöy​le bir Bozan​önü’ne git​sem ol​maz mı?’ (Bo​zan​önü, Şa​ban Ağa​be​yin köyü) ‘Gi​din, ben bu​ra​yı ida​re ede​rim’ de​di, ama o da git​miş… Ben köy​ü​me git​tim, er​te​si gün ge​ri gel​dim. Bir bak​tım ki tak​si var dı​şa​rı​da! ‘Ey​vah! Ci​na​yet…’ Çık​tım yu​ka​rı​ya: ‘Se​lâ​mün Aleykum!’ ‘Aley​küm​se​lâm! Ne ağa​bey, has​ta mı​sın? Ka​ba​ha​ti​ni bi​li​yor mu​sun?’ de​di Mah​mut. ‘Ya​hu Mah​mut, ne zaman gel​di​niz?’ ‘Biz o gün dön​dük’ de​di. ‘O ka​ra yol​la​rı​na var​dık, Üs​tad dur, de​di ba​na, dur​dum. Ora​da na​maz kıl​dı, ev​rat oku​ma​ya baş​la​dı. Bir se​fer tek​lif et​tim, ‘Üs​tad’ım, geç kalı​yo​ruz.’ ‘Otur’ de​di. Bi​raz son​ra: ‘Öğ​len na​ma​zı​nı bu​ra​da kı​la​ca​ğız’ de​di. Öğlen na​ma​zı​na kal​dık mı za​ten gi​de​me​yiz, di​ye dü​şün​düm. O za​man yol​lar tır​tık​lı. Ya 20’yle gidi​yor, ya da 30’la, şim​di​ki gi​bi as​falt yok. Ney​se öğ​le na​ma​zı​nı kıl​dık, Üs​tad ‘Ge​ri dö​nü​yo​ruz’ de​di ve dön​dük’ de​di Mah​mut…

Mah​mut: ‘Gel​dik, bak​tık ka​pı ki​lit​li.’ (o haf​ri​ya​tı alın​mış yer var​dı, ora​sı ah​şap ev​di) O ev​den çık​tım, adam: ‘Sen be​nim evi​me na​sıl gi​rer​sin!’ di​ye ba​ğı​rı ba​ğı​rı​ver​di. Aç​tım ka​pı​la​rı… O ma​hal​le​nin de ço​luk ço​cu​ğu, ka​rı​sı kı​zı alış​kın; açık bir yer bul​sa​lar kır​ma​dık​la​rı yer kalmaz​dı. Tak​si​nin her ta​ra​fı​nı yı​kı​yor, ya​lı​yor​lar​dı. Çocuk​lar ka​dın​lar tak​si​nin et​ra​fın​da… Üstad çok sı​kıl​dı’ de​di. ‘Üs​tad be​ni ko​var mı aca​ba?’, ‘Bil​mi​yo​rum gayrı’ de​di. ‘Ey​vah!’ Ney​se öğ​leden son​ra git​tim, ar​tık yü​zü​ne bi​le ba​ka​mı​yo​rum Üs​tad’ın. Ha şim​di ko​va​cak, ha birazdan ko​va​cak di​ye… Ney​se öğ​len bir şey de​me​di. İkin​di​de var​dık, ikin​di​de de bir şey de​me​di. Dedim: ‘Her​hal​de ya​rın ko​va​cak!’

Ak​şam ol​du, zil çal​dı. ‘Mah​mut, sen git’ de​dim. ‘Ağa​bey, se​ni ça​ğı​rı​yor’ de​di. ‘Sen şimdi git öğ​ren, na​sıl ol​sa be​ni ko​va​cak Üs​tad, sen git öğ​ren’ de​dim. Ka​pı​yı açı​yor, ‘Ne o?’ de​miş Üstad. ‘Zil çal​dı Üs​tad’ım.’ ‘Git Şa​ban’ı ça​ğır’ de​miş Üs​tad. Mah​mut gel​di, ‘Se​ni ça​ğı​rı​yor Üstad’ dedi. Es​ki va​zi​fe​ye yi​ne baş​la​dık. Fa​kat ba​zı lâ​ti​fe​ler ya​pı​yor​du, on​lar bi​raz ke​sil​di…

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Üç-beş gün geç​ti, tam ha​tır​la​mı​yo​rum, ders oku​yor​duk. Üstad ‘Du​run’ de​di; ‘Kar​deş​le​rim! Ben bu ders​ha​ne​yi âlem-i İs​lâm ders​ha​ne​si ka​bul et​mi​şim. Bu​ra​nın bir da​ki​ka boş kal​ma​sı, ba​na deh​şet​li elem ve​rir!’ de​di.

Ney​se Üs​tad git​tik​ten son​ra Ezener’e: ‘Ağa​bey, Üs​tad ne de​mek is​te​di?’ de​dim. ‘An​la​ma​dın mı ke​çe​li! Biz ders​ha​ne​yi boş bı​ra​kın​ca his​se​dip dön​müş, gel​miş’ de​di. ‘Kov​ma​ya​cak mı ağabey be​ni, sen ona bak!’ de​dim. ‘Ko​va​cak ol​sa şim​di​ye ka​dar ko​var​dı!’ de​di. Me​ğer​se Üstad, zer​re ka​dar şah​sî ku​sur​la​ra bak​mı​yor​muş, hiz​me​ti​ne ba​kı​yor​muş, biz bil​mi​yor​duk bu​nu..

.

Bediüzzaman’ın 1953’den sonra Isparta’da kaldığı evin bahçe tarafından görünüşü.

Ömer Özcan, Ağabeyler Anlatıyor-1