O gün neler yaşanmıştı? Hz. Üstad bu çok sevdiği talebesi için neden böyle demişti?

Kendisi anlatıyor…

Bediüzzaman’ın çok önemli bir mektubunun yazılmasına vesile olan 1926 Saf­ran­bo­lu do­ğumlu Mustafa Oruç ağabeyimiz yedi sene önce bugün 11 Şubat 2009 tarihinde Karabük’te vefat etmiştir. Ağabeyimizi hasretle anıyor, Allah’tan rahmetler niyaz ediyoruz…

 Mustafa Oruç (Ramazanoğlu)

Dr. Mus­ta­fa Oruç, 1998 yı­lının 23 Tem­muz’unda, yılın en sı­cak bir gününde, Karabük’te, evin­de ka­bul et­ti bizi. Ken­di­si­ne muh­te­lif so­ru­lar sor­duk, cevaplarını aldık. Yine de, yanından ayrılmadan önce ağabeyimize bir sorular listesi bıraktım, cevaplarını yazılı olarak adresime göndermesini istirham ettim. Bir müddet sonra bir mektup geldi, sorularımın cevabını yazılı olarak göndermek lûtfunda bulunmuştu.

Mustafa Oruç’un anlattığı ve yazılı olarak cevap verdiği hatıralarından kısa bir bölümünü arz ediyoruz…

Arkada Mustafa Oruç, önde kendisini Bediüzzaman’la tanıştıran Abdullah Yeğin

ORUÇ MU, RA­MA­ZA­NOĞ­LU MU?

İlk so­ru­muz, so­ya­dı­nın “Oruç mu, Ra­ma­za­noğ­lu mu?” ol­du­ğu… “Ri­sa­le­ler­de adı ge­çen Mus­ta­fa Oruç be­nim. Baş­tan so­ya­dı için Ra­ma­za­noğ­lu di­ye mü­ra­ca­at et­miş­tik. O za­man­lar ka­bul edilme­di. Son­ra ser­best bı­ra­kıl­dı, biz de tash­ih et­tir­dik” di­ye ce­vap ver­di. “Bir Mus­ta­fa Ramaza­noğ­lu da Kah­ra­man­ma­raş’ta var” de­di­ğim­de, “Ma­raş’ta­ki Mus­ta­fa Ra­ma­za­noğ­lu da akra­ba­mız­dır!” dedi.

NUR’DAN KA­ZAN­DI­ĞI ÇOK EHEM­Mİ­YET­Lİ MA­KAMIN­DAN AT­MAK AR­ZU­SU

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Soru: Aşağıdaki mek­tup­ta bahsi ge­çen ha­di­se na­sıl ol­du? Üs­tad’ımı­zın si­ze hid­de­tiy­le ver­mek is­te­di­ği mesaj neydi? Üs­tad ‘his­si­kab­lel­vu­ku ile…’ di­yor. Bu hu­sus­ta bil­di­ği­niz ne­dir?”

Cevap: Önce mektubu okuyalım.

“Hattâ bir hiss-i kabl-el vuku’ ile Mustafa Oruç kardeşimizin Risale-i Nur’un mesleğine muhalif olarak birisiyle mübahasesi aynı zamanda, belki aynı dakikada ona gayet hiddet ve şiddetle bir gücenmek kalbime geldi. Hattâ o Nur’dan kazandığı çok ehemmiyetli makamından atmak arzusu oldu, kalben müteessir oldum. Bu benim için bir Abdurrahman idi, neden böyle şiddetli hiddet ettim. Sonra bu bayramda yanıma geldi, Cenab-ı Hakk’a şükür ki, çok ehemmiyetli bir ders dinledi ve o büyük hatasını da anladı ve benim burada hiddetimin aynı dakikada hatasını itiraf etti. İnşâallah o keffaret oldu, tam temiz olarak kurtuldu.” 

(Emirdağ Lâhikası 273)

Ben İs­tan­bul’da ta­le­be i­ken, Kon­ya­lı Sab­ri Ha­lı­cı yanıma ge­le­rek Sa­lih Ye­şil (Risale-i Nur’da Yeşil Salih diye de geçer) ile gö­rüş­mek istediği­ni söy­le­di. Her iki­si­nin de Er­zu­rum­lu ol­du­ğu­nu öğ­ren­dim. Be­ra­ber­ce Salih Yeşil’in Fatih’te­ bulunan evi­ni zi­yare­te git­tik. Bi­zi mi­sa­fir oda­sın­da ka­bul bu­yur­du­lar. Bu ara­da hizmet­çi­si kah­ve ik­ram et­ti. Hiz­met­çi bi­raz açık sa­çık ol­du­ğu için Sab­ri Ha­lı­cı te­set­tü­rü hatırlatan bir ko­nuş­ma yap­tı. Salih Bey de: ‘Hiz­met­çi, ca­ri­ye hükmündedir, te­set­tü­re lü­zum yo­ktur’ de­di. Son­ra iş Hz. Mu­a­vi­ye, Veh­ha­bi­lik gi­bi me­se­le­le­re de in­ti­kal edin­ce mü­na­ka­şa başla­dı. Bu mü­na­ka­şa­yı ay­nı an­da Üs­tad his­se­di­yor ve o mek­tu­bu ya­yın­lı­yor. Üs­tad’ımız münakaşa­yı sev­mez­di. Üs­tad toka­dı bi­ze ata­rak, üçün­cü şa­hıs­la­ra esas­lı bir ders ve­ri­yor­du. (bkz. Sab­ri Ha­lı­cı)

Üs­tad, al­tın­cı his­si­nin çok in­ki­şaf et­ti­ğin­den, hat­ta gün­lük ha­di­se­le­rin ge­ce rü­ya­sında gösterildi­ğin­den ba­hseder­di. Bu ‘his­si­kab­lel­vu­ku’ da böy­le ol­sa ge­rek­tir… Üs­tad ‘te­sa­düf’ di­ye bir şey ka­bul et­mez­di. Her şey­den bir ma­na çı­ka­rır­dı. ‘Te­sa­düf yok, te­va­fuk var­dır’ derler­di.

 
Sabri Halıcı ve Salih Yeşil

Ömer Özcan, Ağabeyler Anlatıyor-1