Şimdi Demokrasi ile Şeriat’ın bazı prensiblerine bir atf-ı nazar edelim.

1 – LÂİKLİK

Felsefeci medeniyetin ve demokrasisinin mühim bir esası laikliktir. Laiklik ise ta’rif ve tavsifler farklı olmakla beraber din’i nazara almaz. Dinsiz bir hayat tarzını veya dinsiz yönetim sistemini halka dayatır. Bilhassa bizdeki Kemalist laikçiler uzun seneler böyle bir hayat tarzını, bu mübarek millete istibdatın en yoğun şekli olarak dayattılar ve yaşattılar. Bilemediler ki:

“Din ile hayat kabil-i tefrik olduğunu zannedenler felâkete sebeptirler

Şu jön-türkün hatası; bilmedi o bizdeki din hayatın esası. Millet ve İslâmiyet ayrı ayrı zannetti.

Medeniyet müstemir, müstevli vehmeyledi. Saadet-i hayatı içinde görüyordu. Şimdi zaman gösterdi,

Medeniyet sistemi bozuktu, hem muzırdı; tecrübe-i kat’iyye bize bunu gösterdi.

Din hayatın hayatı, hem nuru, hem esası. İhya-yı din ile olur şu milletin ihyası. İslâm bunu anladı…

Başka dinin aksine, dinimize temessük derecesi nisbeten milletin terakkisi. İhmali nisbetinde idi

Milletin tedennisi. Tarihî bir hakikat, ondan olmuş tenâsi…’’ (Sözler sh.717)

 

2 – MİZAN-I ŞERİAT

Şeriat ve din her şeyi Kuran’ın ve Sünnet’in ölçüleri ile değerlendirir. Kuran’ın bu zamanda talebesi ve mücehhez muallimi Bediüzzaman Hazretleri de her meseleyi mizan-ı Şeriatle ölçer, mesela:

“31 Mart Hâdisesinde Divan-ı Harb-i Örfî’de dedim ki:

– Ben talebeyim, onun için her şeyi mizan-ı Şeriatla müvazene ediyorum. Ben milliyetimizi, yalnız İslâmiyet biliyorum. Onun için her şeyi de İslâmiyet nokta-i nazarından muhakeme ediyorum.’’ (Tarihçe i Hayat sh.61)

Divan-ı Harb’de bana da sual ettiler: “Sen de Şeriat istemişsin?”

Dedim: Şeriatın bir hakikatına, bin ruhum olsa feda etmeğe hazırım! Zira Şeriat, sebeb-i saadet ve adalet-i mahz ve fazilettir. Fakat ihtilâlcilerin isteyişi gibi değil. (Tarihçe i Hayat sh.62)

Üstadımız Bediüzzaman Said Nursi hazretleri meşrutiyeti, Meşrutiyet-i meşru’a olarak alkışlar. Padişah’ı “Peygamberimizin emrine itaat etse ve yoluna gitse Halifedir. Biz de ona itaat edeceğiz. Yoksa, Peygambere tâbi olmayıp zulüm edenler, padişah da olsalar haydutturlar.” der ve reddeder.

Cumhuriyeti – Hulefa-yı Raşidîn herbiri hem Halife hem Reis-i Cumhur idi – diye din ve Şeriat namına takdir eder. Hürriyeti; hürriyet-i şer’iyye olarak sınırlarını tayin eder.

Demek Kur’an ve Kur’an hesabına ders veren Risale-i Nur, herbir meseleyi mizan-ı Şeriata havale eder ve öylece ders verir. Particilik, fırkacılık konusunda maksadda ittifak edememenin vereceği vahim neticelere dikkati çeker.

“İslâmiyet’in pek çok kanun-u esasîsinden birisi: وَلاَ تَزِرُ وَازِرَةٌ وِزْرَ اُخْرٰى âyet-i kerimesinin hakikatıdır ki; birisinin cinayetiyle başkaları, akraba ve dostları mes’ul olamaz. “ diye tafsilen ders verir.

3 – DELÂİL-İ ŞER’İYE

‘’Ayasofya’da, Bayezid’de, Fatih’te, Süleymaniye’de umum ülema ve talebeye hitaben müteaddid nutuklar ile Şeriatın ve müsemma-yı meşrutiyetin münasebet-i hakikiyesini izah ve teşrih ettim. Ve mütehakkimane istibdadın, Şeriatla bir münasebeti olmadığını beyan ettim. Şöyle ki: سَيِّدُ الْقَوْمِ خَادِمُهُمْ hadîsinin sırrıyla; Şeriat âleme gelmiş, tâ istibdadı ve zalimane tahakkümü mahvetsin.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

 

 

Herhangi bir nutuk îrad ettim ise; herbir kelimesine kimsenin bir itirazı varsa, bürhan ile isbata hazırım. Ve dedim ki: “Asıl Şeriatın meslek-i hakikîsi, hakikat-ı meşrutiyet-i meşruadır.” Demek meşrutiyeti, delail-i şer’iye ile kabul ettim. Başka medeniyetçiler gibi, taklidî ve hilaf-ı Şeriat telakki etmedim. Ve Şeriatı rüşvet vermedim.’’ (Tarihçe-i Hayat sh.64)

4 – PADİŞAH

‘’İstibdad, zulüm ve tahakkümdür. Meşrutiyet, adalet ve Şeriattır. Padişah, Peygamberimizin emrine itaat etse ve yoluna gitse halifedir. Biz de ona itaat edeceğiz. Yoksa Peygambere tâbi olmayıp zulüm edenler, padişah da olsalar haydutturlar.’’ (Tarihçe-i Hayat sh.64)

5 – MEŞRUTİYET’İN MEŞRUİYETİ

‘’…meşrutiyet’i herkesten ziyade Şeriat namına alkışladım. Lâkin yine korktum ki, başka bir istibdad tekrar o zannı tasdik eder diye, ne kadar kuvvetim varsa Ayasofya Câmiinde meb’usana hitaben feryad ettim. Ve söyledim ki: Meşrutiyeti, meşruiyet ünvanı ile telakki ve telkin ediniz. Tâ yeni ve gizli ve dinsiz bir istibdad, pis eliyle o mübareki ağrazına siper etmekle lekedar etmesin.

…

Hakaik-i meşrutiyetin sarahaten ve zımnen ve iznen dört mezhebden istihracı mümkün olduğunu dava ettim. ‘’ (Tarihçe i Hayat sh.65)

6 – CUMHURİYET

Mezkûr türbeye kapandığı vakit küçük biraderi Mehmed, yemeğini getiriyordu. Yemek içindeki taneleri kubbenin etrafında bulunan karıncalara vererek kendisi ekmeğini yemeğin suyuna batırarak kanaat ediyordu.

– Neden dolayı taneleri karıncalara veriyorsun? denildiğinde:

– Bunlarda hayat-ı içtimaiyeye mâlikiyet ve fevkalâde vazifeşinaslık ve çalışma bulunduğunu müşahede ettiğim için cumhuriyetperverliklerine mükâfaten kendilerine muavenet etmek istiyorum, cevabında bulunmuştur…

(Haşiye): 1935’te Eskişehir Ağır Ceza Mahkemesinde “Cumhuriyet hakkında fikrin nedir?” sualine cevaben: Eskişehir mahkeme reisinden başka daha sizler dünyaya gelmeden benim dindar bir cumhuriyetçi olduğumu elinizdeki tarihçe-i hayatım isbat eder, diyerek yukarıda zikredilen “Karınca hâdisesini” anlatır ve şöyle der:

Hulefa-yı Raşidîn herbiri hem halife, hem reis-i cumhur idi. Sıddık-ı Ekber, Aşere-i Mübeşşere’ye ve Sahabe-i Kiram’a elbette reis-i cumhur hükmünde idi.

Fakat manasız isim ve resim değil, belki hakikat-ı adaleti ve hürriyet-i şer’iyeyi taşıyan mana-yı dindar cumhuriyetin reisleri idiler. (Tarihçe-i hayat sh.40)