ÜSTADIM ÇOK DOĞRU SÖYLEMİŞ!

Geçenlerde “Vefa bir semt’in adı değildir” başlıklı yazımda, Bediüzzaman Said Nursi hazretlerinin iki manevi varis ve talebesinin, Vefa ve şefkat vasıflarına örnek bir hadise anlatmıştım.

Bu yazı da ise, o iki talebenin hidayetlerine ve yetişmelerine vesile olan mürşidleri, Hazret-i Üstad’ın merhamet, vefa ve muhabbetini belgeleyen bilinen ve bilinmeyen binlerce hatıradan örnek olarak bir tanesinden kısaca bahsederek; vefakarlık, kardeşlik, iyiniyet, sadakat ve şefkat hasletlerinin ne kadar büyük ve ulvi birer fazilet olduğunu izah etmeye çalışacağım.

“BENİM ŞEFİK’İM İÇMEZ!”

Muğla Milas’lı Şefik isimli cinayet işlemiş bir mahkum, cezasını çekmek üzere Eskişehir cezaevinde yatmaktadır. Deyim yerinde ise tam bir külhanbeyidir. Tevafuka ve bahtiyarlığa bakınız ki, 1935  senesinde Bediüzzaman Said Nursi hazretleri ve Şefik’in Milaslı hemşehrisi Halil İbrahim de tutuklanarak ESKİŞEHİR hapishanesine gönderilirler.

Şefik Bey hapishane de bir vesileye Üstad hazretleri ile tanışır, Cenab-ı Allah’ın lütuf ve keremiyle de, eski bitirim yaşantısını terk ederek hidayet yoluna girer.

Mahkumiyetini tamamlayan Şefik, Milas’a döndükten bir süre sonra çevresinin ve eski arkadaşlarının tesiriyle tekrar eski kötü ve günahkar hayatına döner. O vakitler çok az sayıda olan Nur talebeleri ile irtibatı kesilir.

Aradan seneler geçer, Bediüzzaman hazretlerinin Emirdağ’da mecburi ikamette tutulduğu yıllarda, Şefik Bey’i de tanıyan Bodrumlu Mustafa Ertuğrul isimli Nur talebesi, Hazret-i Üstad’ı ziyaret etmek üzere Emirdağ’a giderken Milas’a uğrar. Milaslı Halil İbrahim (Çöllüoğlu) ve Mehmet İnce ile görüşür, Onların Üstad’a selamlarını vekaleten alır bu vesileyle Şefik’in olumsuz durumunu da öğrenmiş olur.

Mustafa Ertuğrul, Milas molasından sonra Emirdağ’a Said Nursi hazretlerinin ziyaretine varır. Kucaklaşma hal hatırdan sonra, Milaslı Halil İbrahim’in ve Mehmet İnce’nin selamını söyler. Üstad büyük bir memnuniyetle selamları alıp, bölgede ki Nur hizmetlerini sorup dinledikten sonra Şefik bey’i sorar.

SİNGAPUR’DA İSLAMİYET VE RİSALE-İ NUR HİZMETLERİ…

Mustafa Ertuğrul çok zor durumda kalmıştır. Gerçeği, Üstadına nasıl söyleyecektir? Ama yalan söylemesi de mümkün değildir. Koca mürşid, hapishane arkadaşı bir dostunu sormaktadır. Büyük bir utanç ve üzüntü  içerisinde, Şefik bey’in eski günahkar hayatına döndüğünü, içkiye başlamış olduğunu söyler.

Bu olumsuz cevabı alan Hazret-i Üstad birden ciddileşerek ve kaşlarını çatıp, “BENİM ŞEFİK’İM İÇMEZ!” diyerek misafirini susturur. Ve sözlerine şöyle devam eder;

“Köyüne dönerken Milas’a uğra ve Şefik bey’i gör, O’na benim selamımı götür ve şöyle dediğimi söyle, “BENİM ŞEFİK’İM İÇMEZ!””

M. Ertuğrul vazifeyi almıştır ve Allah’ın izniyle emaneti yerine getirmelidir. Milas’a döner ve Şefik Bey’i bulur. Said Nursi hazretlerinin O’na selamını ve “Benim Şefik’im İçmez!” dediğini söyler. Efeler diyarı EGE’nin o koca külhanbeyi Şefik bey aradan geçen uzun yıllara rağmen Hocasının selamı ve bu hüsn-ü zan, vefa, merhamet, muhabbet ve uhuvvet dolu sözünü duyunca, iliklerine kadar titreyerek ağlamaya başlar ve selamı getiren Mustafa Ertuğurul’a hitaben;

“Üstadım çok doğru söylemiş, evet O’nun Şefik’i içmez. Hocam, içmez diyorsa Şefik bundan sonra kat’iyyen içmez.” diyerek yeniden tövbe eder, hidayet yoluna girer ve hayatının sonuna kadar bir daha ağzına içki koymaz.

İşte büyük zatların, Peygamber varisi alimlerin, velilerin, aktapların, mücedditlerin, hakiki şeyhlerin irşad, hidayet, feyiz ve istikamete vesile olan kucaklayıcı, koruyucu, affedici, muhabbet ve şefkat dolu yaklaşımları, tavır ve tutumları. O’nların en büyük faziletlerinden olan VEFA duygularında ki derinlik ve yücelik.

Bütün ecdadımıza ve selef-i salihine rahmet ve hayırlar ola. Cenab-ı Mevlam bizleri şefaatlerine mazhar eyleye, Vesselam.